O SEKSIE
Almuñécar zaczęło się jako fenicka kolonia o nazwie Sexi, a nawet dzisiaj niektórzy jej mieszkańcy nadal nazywają siebie Sexitanos. Pod rządami Maurów Almuñécar rozkwitło jako rybackie miasteczko Al-Munakkab. Chociaż fenicka i rzymska historia tej dzielnicy była znana ze źródeł greckich i rzymskich, dopiero w latach pięćdziesiątych XX wieku odkryto znaczące dowody archeologiczne.
Fenicjanie po raz pierwszy założyli kolonię w Almuñécar około 800 rpne, która rozwinęła się przez sześćset lat w ważny port i miasto o nazwie Ex lub Sexi oraz z dużym przemysłem solenia i peklowania ryb, który był głównym dostawcą Grecji i Rzymu .
Dostarczyli także cenną pastę rybną zwaną garum, wytwarzaną z jelit małych ryb w procesie fermentacji. Dowody archeologiczne pochodzą głównie z cmentarzy fenickich, wcześniejszej nekropolii Laurita na zboczu wzgórza w Cerro San Cristobal i późniejszej nekropolii w Punte de Noy. Obszerna kolekcja fenickich nagrobków i innych artefaktów jest wystawiona w muzeum miejskim znajdującym się na zamku San Miguel oraz w „Cueva de Siete Palacios”.
„Rzymianie przybyli do południowej Hiszpanii w czasie drugiej wojny punickiej między Rzymem a Kartaginą w 218 rpne w ramach swojej kampanii mającej na celu podporządkowanie sobie fenickich osad wzdłuż wybrzeża. W ciągu 700 lat rzymskich rządów kolonialnych miasto i jego przemysł prosperowały, aw 49 rpne gmina (jedno z 20 uhonorowanych wówczas miast w Hiszpanii) otrzymała tytuł Firmium Julium Sexi w uznaniu lojalności miasta wobec Rzymu.
Główne dowody na istnienie przemysłu solenia i peklowania ryb zostały odkryte podczas wykopalisk w latach 70. i 80. XX wieku w rozległych ogrodach botanicznych Majuelo. Ujawniły one ogromny zakres odbudowy i modernizacji przemysłu pod wpływem rzymskim. Część terenu została starannie zakonserwowana, co daje pewne wyobrażenie o wielkości branży. Przemysł ten wymagał nie tylko dużych ilości ryb i soli morskiej, produkowanej w wielu miejscach wzdłuż wybrzeża, ale także stałego dopływu świeżej bieżącej wody.
Aby sprostać temu żądaniu, Rzymianie zbudowali w I wieku naszej ery cztery mile kanału wodnego w dolinach Rio Seco i Rio Verde, w tym pięć znaczących akweduktów. Co ciekawe, wszystkie nadal stoją, a cztery z nich są nadal używane po 2000 latach – zaadaptowane przez Maurów na przestrzeni wieków do nawadniania upraw. Rzymskie wodociągi służyły również miastu, a ostatnie wykopaliska w centrum miasta odkryły piąty akwedukt i rzymskie łaźnie.
Rzymianie byli prawdopodobnie pierwszymi, którzy ufortyfikowali zamek św. Michała, chociaż częste przebudowy zniszczyły większość bardzo rozległych rzymskich fortyfikacji. Obejmowały one most z zamku do „Peñon del Santo” z masywnym łukiem o wysokości 100 stóp (30 m), który przetrwał co najmniej do 1800 roku.
Tuż pod zamkiem od strony lądu znajduje się „Cueva de Siete Palacios”, co tłumaczy się jako „Jaskinia Siedmiu Pałaców”. Jednak w rzeczywistości nie jest to jaskinia, a raczej największa pozostałość rzymskiego pałacu znaleziona dotychczas w Almuñécar, która przetrwała setki lat jako „mieszkania socjalne”, dopóki „mieszkańcy jaskini” nie zostali przesiedleni w latach 70. XX wieku. Dopiero wtedy stało się jasne, jakie było jego prawdziwe pochodzenie. Obecnie mieści się w nim muzeum miejskie.
Inne ważne rzymskie pozostałości w tej dzielnicy to rzymski most w Cotobro i rzymskie grobowce w kilku miejscach”.
Wraz z upadkiem zachodniego imperium rzymskiego w V wieku ludy germańskie, w tym Wizygoci, przekroczyły pasmo górskie Pirenejów na Półwysep Iberyjski. W 456 roku Wizygoci stali się dominującą potęgą i rozszerzyli swoje terytorium na południowo-zachodnie wybrzeże Morza Śródziemnego. Jednak Hispania pozostała stosunkowo zromanizowana pod ich rządami.
Wizygoci przyjęli rzymską kulturę i język oraz utrzymali wiele starych rzymskich instytucji, chociaż znaczna część struktury gospodarczej upadła, aw Almuñécar przemysł peklowania ryb gwałtownie podupadł. Biskupi katoliccy byli rywalami potęgi i kultury Wizygotów do końca VI i początku VII wieku – okresu przejścia od arianizmu do katolicyzmu w królestwie Wizygotów.
„Pierwsza inwazja arabska na południową Hiszpanię miała miejsce w 711 rne w Gibraltarze lub w jego pobliżu. W Almuñécar miasto pamięta 15 sierpnia 755 r., kiedy Omeya Abd ar-Rahman I z Damaszku, założyciel Emiratu Kordoby, przybył z Afryki Północnej, aby założyć jego arabskie królestwo.
Maurowie wprowadzili uprawę trzciny cukrowej i podtrzymali przemysł rybny; wiele ulic i budynków starego miasta zostało zaprojektowanych przez Maurów. Zamek pozostał twierdzą miasta i siedzibą rządu, a jego mury zostały wzmocnione. Zbudowano rozległe lochy dla niełasek lokalnych władców, ale także łaźnie na użytek elity społecznej.
Krzyż na Peñon Del Santo, skale przy starym wejściu do portu, oznacza klęskę Arabów, ich kapitulację w Almuñécar i powrót chrześcijaństwa w 1489 r., po którym nastąpił wiek współistnienia”.
Po przywróceniu panowania chrześcijańskiego pojawiły się nowe deklaracje architektoniczne – na przykład budowę nowego kościoła rozpoczęto w 1557 r., a ukończono według najnowszego projektu w 1600 r., pierwszego kościoła w stylu barokowym w prowincji Granada.
Stare miasto zostało również schrystianizowane (a może poganizowane – przez samą Boginię płodności), jak w przypadku budowy fontanny na Calle Real (Royal Street), datowanej na 1559 r. wykorzystując istniejącą rzymską sieć wodociągową z Las Angosturas, zainstalowaną po raz pierwszy 1500 lat wcześniej.
Zamek został ponownie gruntownie przebudowany i oddany pod patronat San Miguel. Został odbudowany i silnie ufortyfikowany przez chrześcijańskiego króla Karola III, a ostatnio broniony (przez Francuzów) podczas wojen napoleońskich. Tylko jedna wieża została częściowo zniszczona, ale także większość wewnętrznej zabudowy. Stało się tak dzięki załodze brytyjskiego okrętu HMS Hyacinth, działającej 27 maja 1812 r. w kolaboracji z hiszpańskimi partyzantami znad Nerji. Doprowadziła ona do ucieczki garnizonu francuskiego, a następnie podjęła próbę uczynienia zamku bezużytecznym, ale z niewielkim skutkiem – dzięki proch jest wilgotny. Zamek został jednak ukończony jako twierdza wojskowa i po wybuchu epidemii cholery w 1830 roku zamek stał się cmentarzem miejskim, z którego użytkowania został oczyszczony w 1986 roku, aby umożliwić trwającą do dziś renowację.
W 1562 roku hiszpańska flota zatonęła podczas sztormu w zatoce La Herradura.
